Een dierbare verliezen

Een dierbare verliezen is nooit leuk, en al zeker niet als het om je kindje gaat, zo hoort het eigenlijk niet te gaan.

Of het nu om een miskraam gaat, stilgeboorte, een ongeluk, door ziekte of wat dan ook, het is vreselijk, en het mag niet gebeuren!

Maar helaas gebeurd het en te veel als je het mij vraagt! 

Wij zijn 2 keer een kindje verloren in latere zwangerschap, met 28 weken en met 34 weken,

2 prachtige dochters.

Alles stond 2 keer over helemaal klaar, de babykamers die af waren, de kastjes die gevuld lagen met kleertjes, schoentjes, dekentjes, knuffeltjes enz.

Het bedje dat mooi was opgemaakt, ik kon niet wachten om daar onze meisjes in te leggen en dat ze er heerlijk zouden gaan slapen, maar helaas en met heel veel verdriet bleven de bedjes leeg.

Ik herinner me nog als de dag van gisteren, toen het ons voor de tweede keer overkwam.

Ik hoorde en zag voor de tweede keer met mijn eigen ogen dat het niet goed was.

Opnieuw zag ik een levenloos meisje in mijn buik, hoe kon dit opnieuw gebeuren? Waarom?

Wat heb ik fout gedaan?

Elke echo, elke controle was altijd goed!

Ik schreeuwde. Ik schreeuwde dat ik nooit mama zou worden van een lief klein meisje.

Ik was ontzettend verdrietig en boos, vooral eerst heel boos en begreep ik het gewoon niet.

Op dat moment wou ik gelijk naar huis, eenmaal thuis liep ik het kamertje in waar ze zou gaan slapen, ik trok alles uit de kasten en gooide het in dozen, het bedje brak ik af ik wou alles zo snel mogelijk weg hebben uit huis en er niet meer naar kijken.

Het kamertje moest zo snel mogelijk leeg, alsof er nooit een lief klein meisje zou komen.

Hoe hard en verdrietig het ook klinkt!

Op dat moment had ik al mijn boosheid eruit gegooid, en kon ik plaats maken voor verdriet en helen..

Al zou je nooit helemaal helen, want mijn halve ik is daar!♥️